Groeten uit Oregon

Hallo allemaal,

ik heb een paar dagen niet bij mijn mail gekund en we zijn alweer een paar dagen verder. Na Seattle zijn we naar de kust gereden. Cannon Beach leek een mooie plek om aan het strand te zitten. Veel van de kust is rotsachtig, maar er zijn een paar zandstranden. Zoals in Cannon Beach. We kwamen 's middags aan en het was lekker zonnig. Het bleek erg moeilijk een redelijk geprijsd motel te vinden (een kamer voor 500 dollar...?) en uiteindelijk hadden we een kamer aan Sunset Boulevard, wat veel sjieker klinkt dan het is. Omdat het een relatief dure kamer was, werd het die avond McDonalds en wat zelfgehaalde boodschappen. We zijn tegen donker nog naar het strand gelopen. Op Cannon Beach liggen een paar gigantische rotsen in het water en iedere dag komt de mist maar moeilijk over de heuvels, waardoor het lijkt alsof er een deken over de heuvels ligt. Alsof er vingers van mist doorheen proberen te kruipen. En 's avonds branden mensen op het strand gewoon kampvuurtjes. Spookachtig en gezellig; mist en kampvuurtjes. We zijn de volgende ochtend vol goede moed met zwemkleding, handdoeken, boeken en boterhammetjes naar het strand gegaan. Maar de mist wilde niet oplossen. We hebben het nog 3 uur volgehouden, maar op een gegeven moment vroegen we ons wel af waarom we met jassen aan op een strandlakentje zaten. Je moet je voorstellen dat het een breed zandstrand is waar veel mensen lopen met de hond, paardrijden of vliegeren. Niemand zwom. En strandtentjes kennen ze daar niet. Dus 's middags hielden we het voor gezien. De volgende attractie op het menu was Mt. St. Helens dus we zijn weer richting oosten gereden. Tegen het eind van de middag kwamen we bij het eerste visitorcentrum aan waar de ingestorte vulkaan al van een afstand zichtbaar was. We hebben route- en informatiekaarten opgehaald en gezocht naar een motel. Er was een leuke bed en breakfast annex wijnproeverij met een kamerprijs van 170 dollar. Dat klinkt mij meer als 4-sterren-hotelkamer-prijs en niet bed en breakfast. Wel op de heuvel met een prachtig uitzicht op de vulkaan, maar ja. We zijn beland in Castle Rock en hebben bij Papa Pete's Pizza gegeten. We hebben 1 medium pizza gedeeld. En die ging niet op. Ik had de laatste 2 stukjes nog wel willen bewaren voor de volgende dag, maar Hans vertrouwde de kip niet zo ; ))

Dus gisteren hebben we Mt. St. Helens bezocht. Een vulkaan die in 1980 is ontploft en daarbij een kwart is ingestort. Puin en as werden kilometers in de omtrek met een kracht van 200 km/uur geslingerd. As werd bijna 20 kilometer de luch in geduwd. Na een jaar was de as de wereld om gewaaid en werd weer gevonden waar ze begonnen was. 57 mensen hebben het leven gelaten. Heel dramatisch allemaal en de Amerikanen weten precies hoe ze dat gevoel voor drama in hun bezoekerscentra moeten verwoorden in tekstborden en films. Panelen met teksten van bezoekers, zoals iemand die in zijn jeugd aan St. Helens de zus had die hij nooit had gekend. Nou ja, we hebben het wel over een vulkaan hoor. Verdriet en rouw kwamen ook aan de orde. Niet zozeer om de slachtoffers, maar om de vulkaan. Al met al was het een route omhoog van zo'n 40 mijl en op het uiterste puntje was ook een bezoekerscentrum. Met een fenomenaal uitzicht op de vulkaan. Konden we recht in de krater kijken. We hebben nog een stuk van het wandelpad gedaan. Hans verder dan ik. Ik voelde me fit genoeg om kilometers te lopen. Maar het was heuvelaf en de pest met heuvelaf is dat de terugweg heuvelop is. En daar had ik wat minder vertrouwen in. Dus ik heb er een poosje gezeten, mensen zitten kijken. Me afvragen hoe relaties lagen. Zoals de oude Amerikaanse man met een jonge Thaise. En haar hele familie. Ik stelde me voor dat ze een postorderbruid is en dat hij haar hele familie er cadeau bij krijgt. In die familie waren ook een man en een vrouw met een klein kindje. In een soort buggy die je bij Kruidvat voor 9.99 euro koopt. Zo'n buggy is niet geschikt voor een wandelpad bij een vulkaan met rotsen en keien. Dus de man begon ernstig tegen het kind te foeteren en ondertussen al hortend en stotend die buggy door die keien te douwen, waarbij dat kind minstens nekletsel opliep. Krijg je allemaal gratis bij een postorderbruid. Even voor de goede orde; ik weet helemaal niet of ze een postorderbruid is. Maar ik had dus tijd over. Nou, aan het eind van de dag zijn we vast iets richting Portland gereden om het vandaag niet te moeilijk te maken. Het eind van onze gezamenlijke reis zat er aan te komen. We zijn gestrand bij de Econolodge in Kelso, Washington. Het slechtste motel OOIT! Hans checkte in en ik wachtte in de auto. Er kwamen 2 niet zo frisse heren van een bovenkamer gerold. Eentje riep White Power (moderne kreet uit Ku Klux Klan-tijden - daar wil je als weldenkende westerling niet mee geassocieerd worden). Toen ze beneden waren, wilde het dronken heerschap bij mij achter in de auto stappen. Het niet zo dronken heerschap wist hem naar de goede auto te trekken en weg waren ze. Slecht voorteken. Nou, de kamer was vies (plakkerige tafel en stoelen) en mijn bed had alleen een te klein laken (geen molton) en een niet passende deken. De muren waren zo dun als papier. We hadden er allebei geen goed gevoel bij, dus er ging een stoel onder de deurklink. Ik heb om 1 uur 's nachts gasten horen komen. En om 2 uur weer. Ondertussen kwam ieder half uur een trein over het spoor, 30 meter achter ons raam... En die trein was zo lang, dat tegen de tijd dat die was uitgedenderd en uitgetoeterd, ik de volgende al weer aan hoorde komen. Ik hoorde mensen douchen en naar de wc gaan. Ik heb het 2 uur zien worden. En om 6.30 uur werd ik wakker van de zondagochtendseks van 'buren'  ergens in het pand. De lamp op het nachtkastje wiebelde mee. Het duurde gelukkig niet lang voor ze klaar waren. En erg inspirerend klonk het ook niet. Maar echt, ik had het liever niet gehoord. En de pest is dat ik me bij het ontbijt af zat te vragen wie nou die prutsklus 's ochtends had uitgevoerd.... Maar het deeg om zelf wafels te maken was op en de broodjes waren op dus we zijn naar de Texacoshop gegaan om ontbijt te halen. Maar ook dat smaakte niet echt. Niet echt een leuke laatste ochtend. We zijn op pad gegaan richting Portland en hebben de auto ingeleverd. Nog even een foto gemaakt van de kentekenplaat. Leuk voor biologieles; heel veel gekleurde vlekjes van insecten die onze auto niet hebben overleefd. We hebben al met al 3000 mijl gereden, dat is zo'n 4700 kilometer in 2 weken. Da's toch netjes. Toen we aankwamen was Don Johnson op mijn cd net uitgezongen met zijn laatste liedje. Uit het snoepdoosje rolden net de 2 laatste snoepjes.

Met de shuttlebus naar het vliegveld waar Hans nog een overnachting heeft. Toch vreemd, na 2 weken afscheid nemen. Vorige week had ik het gevoel dat we net waren begonnen. En van te voren was ik bang dat ik te weinig quality time met mezelf zou hebben. Gewoon tijd op mezelf omdat ik dat gewend ben. Maar het ging allemaal heel soepel. Geen gedoe over restaurantvoorkeur of gehakketak over linksaf of rechtsaf slaan (misschien ook dankzij ons meisje de gps, maar toch) en geen gezeur over tijd in de badkamer. Dus we hebben afscheid genomen en Hans vliegt morgen naar huis. Ik heb de trein gepakt naar Randy in Hillsboro. Er kwam een jongen naast me zitten die mijn koffer bekeek, me de hand schudde en me welkom heette in Portland. Ik kwam aan de klets met een dametje uit Hillsboro die in Kansas was geweest voor een begrafenis en samen waren we het roerend eens over het vreemde ziektekostensysteem in Amerika, het begrotingsprobleem en het bijzondere politieke klimaat dat vooral in de media wordt uitgevochten. Na 1 keer overstappen was ik na 1,5 uur in Hillsboro en heb ik bij Randy aangebeld. Eindelijk kan ik mijn koffer uitpakken, wat kleren wassen en spulletjes neerzetten in de badkamer. Ik had cadeautjes meegebracht (Haagse hopjes, yoghurtgums en salmiakdrop en 2 fotoboeken over Europa en de Achterhoek) en we hebben zitten bijkletsen. Morgen wasjes draaien en boodschappen doen. Het is een beetje als thuiskomen.. :)))

Gezien mijn korte nachtrust van afgelopen nacht, vind ik het wel mooi voor vandaag. Ik ga naar bed!!

Ik ben alweer op de helft, over 2 weken naar huis...

Tot snel,

Miranda