Ik is er weer - mijn laatste blog

Ik ben weer thuis... De laatste dagen in Amerika heb ik gevuld met o.a. shoppen. De mode is er anders en Linda wist in welke outletwinkels we moesten zijn. En... het is er flink goedkoper. Ik heb mijn eerste Levi's gekocht!! Ik heb als een kip zonder kop langs die rekken gerend en heb gegrepen wat ik wilde. Ik heb geshopt alsof er geen morgen was en alsof er geen maximum op mijn creditcard zat. En ik heb ervan genoten! Ik zwaaide af en toe met mijn creditcard en zette hier en daar mijn handtekening en overal waren ze blij met me. Ik heb met Linda bij Bugatti's geluncht en heb daar het lekkerste kip-pesto broodje gehad van de hele vakantie. We zijn nog naar de film geweest (The Help - een aanrader!), een dag naar de kust geweest (waar we pas 8 uur 's avonds aankwamen omdat ik niet weg kon komen bij de outletwinkel) en ik heb bij Mo's in Cannon Beach op een strandterras mijn eerste Clam Chowder gegeten (een soort aardappelsoep met een soort mosselen met voetjes. Clams, ik kan het niet vertalen). Heerlijk. Een half uur later ging de zon onder en konden we weer naar huis. Ik heb met Linda nog een stuk gefietst (met zo'n charmante helm op - de wegen en het verkeer zijn niet zo berekend op fietsers, maar Linda krijste bij iedere kruising dat ze eraan kwam, dus ze waren gewaarschuwd) en de laatste dag heb ik mijn laatste aankopen gedaan. Ik was niet van plan naar huis te gaan voordat ik bij de Dollar Tree was geweest. Daar hebben ze alles, voor 1 dollar! Van verpakkingsdingetjes tot fotolijstjes en etenswaren, souvenirs, zonnebrillen, make up, schoolspullen en je kunt het zo gek niet bedenken. Ik heb Randy en Linda mee uit eten genomen naar de Olive Garden waar we buiten moesten wachten met een pieper tot er een tafel vrij kwam. Heerlijk gegeten en toen was het echt tijd de koffer te pakken. Ik had echter meer spullen verzameld dan de koffer aankon. Ik heb 3 keer opnieuw gepakt, maar het ging niet. Dus ik heb sokken enzo achtergelaten en heb, naast mijn trolley als handbagage, de laptoptas van Linda meegenomen en die volgestouwd met mijn souvenirs en mijn eigen tasje als 2e personal item. Toen ben ik op de koffer gaan zitten tot die dicht kon en heb zondag bij vertrek een hemd, een t-shirt, een trui en mijn jas aangetrokken. En over mijn schouders de wintertrui die ik heb gekocht bij Yellowstone. Want die paste echt niet meer. In Philadelphia met 25 graden en 91 procent vochtigheidsgraad zat ik met een kop als een tomaat en het zweet gutste me langs de rug. Dus zondag om 4 uur opgestaan, om 5 uur in de auto en om 6 uur op het vliegveld. Linda had het moeilijk. Die zat met een keukenrol achter het stuur en als ik wat vroeg, zwaaide ze met haar arm dat ze niets kon zeggen. Doordat ze zat te huilen, miste ze de afslag en moesten we een extra rondje Portland rijden, maar we waren op tijd. We hebben afscheid genomen en na het gebruikelijke geblaf bij de douane kon ik vertrekken. Ik wilde nog een muffin en melk voor ontbijt, maar ik had alle dollars opgemaakt. Dus ik vroeg aan een jongen bij een counter of ze ook creditcard accepteerden voor een bekertje melk. Hij zei; This is America, we'll take your money anyway we can. Ach ja, het land van het plastic geld. Toen ik moest vertrekken, werd omgeroepen dat we 2 uur vertraging hadden vanwege slecht weer in Philadelphia. Ik had maar 2 uur overstaptijd, dus ik hield rekening met een compleet gemiste vlucht. Bij mij zat een Amerikaans gezin. Vader in designkleren, te veel borsthaar en gouden kettingen. Moeder en dochter in designerkleren, designertassen, gemanicuurd, gepedicuurd en zwaar in de make up. Moederlief met de typische achterdochtige blik en dochterlief met de typische ontevreden opgetrokken bovenlip. Toen de vertraging werd omgeroepen sprong moeder op met een blik van 'dat varkentje zal ik wel eens even wassen'. Ze gingen naar Toulouse, moet je weten. Dochterlief erachteraan. Ze waren met 10 seconden terug want er werd omgeroepen dat we moesten blijven zitten. Dat gold helaas ook voor designermensen. Uiteindelijk kregen we vanwege de vele internationale aansluitingen voorrang en was ik op tijd in Philadelphia. Vervolgens had ik daar 1,5 uur vertraging. Wel donkere wolken, maar niks geen noodweer. Ik zag al een donkere jongen lopen met een korte broek en een te strak wollen truitje dat tot boven zijn navel kwam. Hij was al handgebarend aan het bellen. Ik had de eer naast hem te zitten. Hij belde tot hij moest ophangen en schold toen zijn gesprekspartner nog uit; you look like Frankenstein, so we're soooo not having this conversation.... Hij is een hedgfundmanager uit Manhattan. Hij en zijn verloofde hebben vorig jaar een meisje uit Vietnam geadopteerd. Hun appartement kost 4000 dollar per maand en ik zou minstens 5 miljoen dollar moeten investeren 'for my people to even talk to you'. Lekker belangrijk. Na een half uur heb ik gedaan alsof ik ging slapen, want ik werd helemaal zenuwachtig van die wapperende handjes. Maar goed, we hadden de wind mee, dus de vertraging werd goedgemaakt. De vlucht was lang en onrustig (ik had 3 baby's bijna binnen handbereik en als de ene klaar was met krijsen, begon de andere) en mijn koffer was er gelukkig snel. De douane was even druk met iemand anders dus ik ben er gauw langsgeglipt (ze kunnen moeilijk doen over gekochte kleding) en ik ben maandagavond gaan slapen en dinsdagochtend weer opgestaan. Niks geen jetlag. Heel bijzonder. En vandaag ben ik weer gaan werken. De wasjes zijn opgedroogd en de Pepe is opgehaald van het pension. Ik ben weer thuis.

Iedereen bedankt voor het lezen, reageren en meeleven! Ik heb vanavond foto's geplaatst in 2 nieuwe albums, voor wie het leuk vindt!

Volgend jaar Canada ; )))))