Weer de groeten uit Washington!

Hoi,

Vandaag wil ik het graag hebben over beleefdheid en tafelmanieren. We hebben 2 dagen van voornamelijk rijden erop zitten. Twee keer 700 kilometer en ik word er een beetje gammel van. We wisselen rijden af, dus het is wel te doen. Als we stoppen om te eten heb ik wel alle tijd om mensen te observeren. Gisteren in Montana gingen we eten bij de McDonalds en daar zat dezelfde man als 4 dagen geleden toen we daar ook waren! Een oudere man, niet al te verzorgd. We zaten te eten en ik hoorde de man snuiven en rochelen en fluimen. Erg onsmakelijk. Ik was aan het mopperen dat ik dat niet fris vond, maar toen ik Randy aankeek, zat die net zijn neus uit te baggeren met een servetje. Dat doet hij wel vaker na het eten. Dus die boodschap ging een beetje verloren. De tafelmanieren hier zijn zeer matig. Er wordt weinig met mes en vork gegeten en als ze het al doen, wordt het eten aan gort gesneden, wordt het mes aan de kant gelegd en wordt de hele hap naar binnen geschoven. Randy eet met beeld en geluid. Met open mond en veel gesmak. Thuis is dat onbeleefd, maar hier werkt dat anders. Dus ik kijk tijdens het eten een beetje rond (genoeg te zien) of ik kijk uit het raam. Met vragen of conversatie wacht ik tot 10 minuten na het eten. Dan is hij wel klaar. Soms gaat het echt te hard en dan zeg ik er wat van. We zitten ten slotte in een restaurant. Maar dan glijdt hij bijna onder tafel van het lachen. Maar verder hebben we het gezellig. Muziekje aan tijdens het rijden, beetje kletsen, beetje winkelen, tv kijken.

Gisteren onderweg kwamen we in een heftige regenbui terecht. Ik zag in de verte al grote grijze wolken met van die verticale strepen. Iets verderop scheen de zon nog half door de wolken en achter me een stralend blauwe lucht. Heel bijzonder. De regen ging horizontaal en ik zag bijna geen weg meer. Een minuut later weer stralend blauwe lucht. Bij het motel in Livingston zaten we tussen de bergen waar ik bliksem zag. Bij de ondergaande zon was een prachtig perzik-goudgele lucht, dus ik wilde foto's maken. Ik kwam aan de klets met Jamie, een Bandido uit Washington (motormuis van de Bandidoclan). Tatoos in de nek, ringbaardje, volgepakte Harley Davidson en verder een schatje. Hij vertelde dat hij in Sturgis (bij de motorrally) was geweest en dat die nog moest beginnen, maar er werd zoveel gedronken enzo en dat vond hij niet fijn. Hij vertelde dat hij een alleenstaande ouder is en gepensioneerd van het leger. Hij leek me niet ouder dan 45 dus ik vroeg hem hou oud hij was. Hij keek me gekwetst aan. Hij komt oorspronkelijk uit Texas en het is onbeleefd naar iemands leeftijd te vragen. Hij zei: if my momma would hear me asking about your age, she would slap me good. Een draai om de oren dus. Er moesten even wat vooroordelen rechtgezet worden. Hij denkt dat we op klompen lopen en dat we met kerst een klomp onder de kerstboom zetten. En dat wij geen gekleurde mensen hebben (zijn die dan African-Dutch hahaha) en dat wij geen ghetto's hebben. Hij is ooit in Duitsland in de hoerenbuurt geweest en daar reden de meisjes in Ferrari's rond. Hij vroeg of ik een Ferrari had (pas later vroeg ik me af of ik me beledigd moet voelen vanwege de link met de werkende dames). Ik heb hem niet uit kunnen leggen wat een Nissan Micra is. Ik heb hem ook gezegd dat volgens mijn informatie op de Wallen ongeveer de helft van de meisjes gedwongen werkt. Paspoort afgepakt, onder de dope enzo. Maar dat is Amsterdam, zei hij. En dit was Frankfurt. Ja hoor, alsof de meisjes van plezier daar voor hun plezier werken. En hij vroeg of de mannen in Nederland net zo galant zijn als de Amerikanen. Nou, ik zie hier toch behoorlijk veel van die trailerparks waar niet al te fris volk woont. En net zoals er thuis mannen zijn die hun vrouw af en toe een lel verkopen, komt dat in Amerika ook voor. Maar dat punt kon ik niet goed overbrengen. Hij was nogal vol van zijn zuidelijke opvoeding. A woman should be treated like a queen, zei hij. Kijk, daar kan ik me dan wel weer in vinden. Hij legde ook nog uit dat de Bandidos een hechte club brothers zijn en dat het er allemaal om gaat je beste zelf te zijn en anderen te inspireren en iets terug te doen voor de maatschappij (serving your country...). Vrijwilligerswerk enzo. It's all about love, you know. And doing the right thing. Zei hij. Nou, ik ken alleen de Hells Angels en die zie ik nog niet de ouden van dagen door de Keukenhof douwen. Maar de Hells Angels waren ook niet zijn club. Die vechten, en daar houdt hij niet van. We hebben het ook nog gehad over beleefdheid. Een standaard ontmoetingszin is hier 'hi, how are you doing?' Soms als ik wildvreemden op straat tegenkom en ik heb oogcontact, krijg ik al die vraag. Dat is een vraag, dus daar denk ik over na. Maar een antwoord wordt niet echt verwacht. Wat moet ik zeggen dan? Nou, mijn nagel brak vanmorgen af, ik heb een slechte haardag en ik heb pijn in mijn rug van het slechte motelmatras, dus ik heb wel eens betere dagen gehad? Maar Jamie vindt een beleefdheidsvraag en volgens hem moet ik er niet zo moeilijk over doen. Maar als het een inhoudsloze vraag is, dan betekent het niets en kunnen ze beter niets vragen. Van 10 keer ' hi guys, how are you doing todaaaay?' per dag, heb je ook wel een keer genoeg ; )

Tijd om weer verder te gaan. Over een week ben ik alweer thuis!

Groet,

Miranda