Groeten uit Rapid City, South Dakota
7 augustus 2011 - Rapid City, South Dakota, Verenigde Staten
Hallo allemaal,
we zijn weer in een andere tijdzonde beland en nu in South Dakota. De afgelopen dagen was vooral veel rijden. Honderden kilometers door prairie met weinig afleiding onderweg. Weinig tankstations of steden of winkels. Gisteren kwamen we langs Sturgis. Een stad die blijkbaar beroemd is vanwege een bikersbijeenkomst eens per jaar. http://www.sturgismotorcyclerally.com/ Dus de hele dag kwamen we honderden en honderden motoren tegen. 95% is Harley Davidson. En 80% van de bikers is 50+. Da's interessant. Thuis ben je als senior een vreemde eend in de bijt. Of op z'n minst een wandelende midlife crisis. Maar hier zijn de jonkies de uitzondering. Helmen of een leren pak ter bescherming zijn ook een uitzondering. Het rijdt met bandana's en hesjes volgenaaid met logo's. De blootrijderij zal wel bijdragen aan het vrijheidsgevoel. Hele clans komen op die rally af. Ik heb de Hellfighters al gezien en de Marines en de Masonic Riders en Las Bandidos uit New Mexico. Ze zijn natuurlijk allemaal stoer. Trekken een bad boy-gezicht. Bruinverbrande huid, tattoos. De meesten hebben een liefje achterop. Maar als je 55+ bent, is het meestal gewoon je vrouw. Die bij een stop gauw naar de wc rent om haar haar te fatsoeneren. En degenen die geen leuk chickie achterop hebben, trekken ter compensatie nog erger een bad boy-gezicht. Echt een bezienswaardigheid. Gisteren sprak een vrouw me op de parkeerplaats aan. Spijkerbroek, hemdje, zweetband. Aan haar decollete te zien was ze wel 60+. Maar d'r hoofd was flink strakgetrokken en haar mond leek die van een breedbekkikker. Erg breed en erg uitstekend. Een stralende lach van neptanden. Onder haar zweetband staken toch echt strengen van nephaar (net een andere kleur dan haar eigen haar). Haar nepnagels van 10 cm lang waren fuchsiaroze gelakt. En toen ze zich bukte kwam er een spannende string tevoorschijn. Toen had ik even genoeg gezien. Maar aan de andere kant; dat mensje toert maar mooi in haar eentje door Amerika op haar Harley Davidson. Die maak je de pis niet lauw. Daar moet je dan ook wel weer respect voor hebben.
Vanuit Rapid City in South Dakota zijn we vanochtend richting Mount Rushmore gereden. De in steen uitgehakte hoofden van 4 presidenten. Heel indrukwekkend. Met de verrekijker kun je pas inschatten hoe groot het eigenlijk is. Vooral Abraham Lincoln spreekt me erg aan. Onder zijn leiding is de Burgeroorlog gevoerd met als uitkomst het behoud van de 'Union' en onder hem is de slavernij afgeschaft. De tijd van de Indianen en het ontdekken van The West spreken me ook erg aan, dus ik heb boeken gekocht over Lincoln en over een indianenstam. Feit is dat er zo'n 200 jaar geleden miljoenen buffels waren. Maar die liepen in de weg toen de blanken het westen ontdekten en treinrails aanlegden. Dus die werden afgeschoten. Leuk vermaak ook voor de blanken. Tot er opeens nog maar 1000 buffels overwaren. Al die indianen die de blanken tegenkwamen liepen ook wel in de weg. Dus die werden ook uit de weg geruimd. Vaak werden nog overeenkomsten gesloten over handelswaar enzo, maar dat was maar schijn. Ze werden in reservaten gestopt en het land werd ingepikt. In de meeste nationale parken die ik heb gezien wordt dit niet zo beschreven. De blanken hemelen zichzelf nogal op dat ze die parken zo goed behouden. En dat Amerika zo'n geweldig democratisch land is. Er wordt voor het gemak een stuk geschiedenis overgeslagen. Red Cloud van de Lakota-stam zei in 1891: " They made us many promises, more than I can remember. They never kept but one; they promised to take our land, and they took it!". Maar het native gedeelte wordt wel toeristisch uitgemolken met souvenirs enzo. Native kettingen, native bekers enzo. Maar goed. We zijn doorgereden naar Crazy Horse, een monument. Bijzonder interessant. Een Amerikaanse wees van Poolse komaf die erg goed kon beeldhouwen werd door Henry Crazy Bear (opperhoofd) gevraagd een monument te bouwen ter nagedachtenis aan Crazy Horse. Dit monument wordt uit de Thunderhead Mountain gehakt in de Black Hills in South Dakota, heilig land voor de indianen. Crazy Horse was een indiaan die weigerde in een reservaat te leven en die jong stierf omdat hij -onder een wapenstilstand- in de rug werd gestoken. De beeldhouwer, Korczak Ziolkowski, begon in 1948 met dynamiet aan de berg. Hij heeft er jarenlang alleen aan gewerkt. Het werd/wordt gefinancierd door bijdragen van bezoekers. Hij heeft 2 keer een bijdrage van de regering van 10 miljoen dollar afgeslagen omdat het onafhankelijk moet blijven. Hij is in 1982 gestorven, maar zijn 10 kinderen zetten zijn werk voort. Om een idee te krijgen; Mount Rushmore past 25 keer in Crazy Horse. Het is een gebeeldhouwde berg en nu, zo'n 60 jaar na het begin is het hoofd af. Ik geloof niet dat ik in mijn levensjaren ga zien dat het af is. Het moet dus de indiaan Crazy Horse voorstellen die over het hoofd van zijn paard naar de Black Hills wijst. Een blanke schijnt hem ooit gevraagd te hebben; where is your land now? En hij antwoordde: My lands are where my died lie buried. Toen ik uit de auto stapte en zag hoe ver het was en hoe klein het daardoor leek, was ik even verontwaardigd over de 10 dollar entree per persoon die we moesten betalen, maar nu ik de achtergrond weet, ben ik er wat nederiger over. Er wordt al tientallen jaren aan gewerkt en nu is het hoofd af. De neusgaten van het paard worden 10 meter hoog!! http://www.crazyhorsememorial.org/
Nou, genoeg gemijmerd. Ik begin langzaamaan te fantaseren over ontbijtkoek en een volkoren boterham met jongbelegen kaas. Over een weekje zit het er al weer op. Dan is het ook mooi geweest. Het wordt weer tijd dat de Pepe thuis komt. Die had me 2 dagen voor ik ging nog over mijn nieuwe bank gekotst. Over mijn tablet. En over de afstandsbediening. Ik snapte het signaal; een maand kattenpension is geen feestje. Dus die gaat me de eerste 2 dagen niet aankijken en dan begint het gewone leven weer.
Tot snel!
Miranda
Wat moet het daar mooi zijn, stiekem ben ik een beetje jaloers maar je kunt niet alles hebben.
Heb de sites bekeken,heel indrukwekkend .
Wat een verhaal achter zo`n land, prachtig maar wel triest.
Nog een week, dus geniet er maar goed van. Hier is het herfst dus geen zomergevoel.
Gelukkig heb ik de vakantie nog tegoed maar toch..
Ik hoor je volgende week woensdag.
Liefs van mij XXX
Bij deze dan een reactie van mij. Ik ben weer thuis. Da's minder nieuws. De vlucht huiswaarts was zeer vermoeiend. Tweemaal een vertraging. Het vliegtuig van Portland naar Philadelphia kampte met technische problemen. Een stoelriem van een passagier bleek kaduuk en moest gerepareerd. Een techinicus van US Airways liep af en aan het toestel in, maar kwam telkens terug in de wachtruimte om druk te overleggen met het overige personeel wat het euvel nu precies was. Na de diagnose te hebben gesteld, bleek het probleem vlot opgelost en konden we na ruim anderhalf uur aan boord. Een beetje rekenwerk gaf als uitkomst dat ik in Philadelphia precies een halfuur had om mijn vlucht naar Amsterdam te halen. Amerikanen naast mij zaten een hadden een kwartier om hun vlucht naar Madrid te halen. Gezellig stel overigens. Zij gedurende de hele vlucht met koptelefoon op en sudoku's makend. Hij ook met koptelefoon op en vijf uur uit het raam starend. Hun enige communicatie bestond uit het aanbieden van een fruitellaatje door moeders. Do you want some? Yes. Bij de landing in Philadelphia kwamen we in een noodweer terecht, een enorme depressie hing boven stad en spuwde aan de lopende band bliksemflitsen uit en loosde een gordijn van water. Golfslag over het the ramp (het rangeerterrein voor de vliegtuigen zeg maar) Dan knijp je hem tocht wel even bij een landing, maar alles ging goed.
Voor de landing werd verzocht om diegene die een aansluitende vlucht hadden, voorrang te geven bij het verlaten van het vliegtuig, maar dan ken je de Amerikanen niet. Vrolijk babbelend en doodgemoedereerd , en het duidelijk te horen tandengeknars negerend, blokkeerden ze het gangpad totdat een groep jongeren het niet meer hield. Zij hadden nog tien minuten voor hun aansluitende vlucht en wurmden zich langs de overige passagiers en ik besloot in hun kielzog mee te gaan. We landen bij gate C en ik moest naar A, dat betekende een flinke wandeling want Philadelphia airport is een enorm vliegveld, een hub voor passagiers die naar Europa reizen en vice versa. Ik trok het niet meer van de honger ,want op binnenlandse vluchten wordt geen eten geserveerd. De gate had ik snel gevonden en ik zag nog kans om een vette hap , de zoveelste deze vakantie, naar binnen te werken. Vanwege het noodweer werd de ramp gesloten en bleven alle toestellen aan de grond. Na anderhalf uur werd de ramp weer vrijgegeven en konden we aansluiten in de file. Dertien vliegtuigen voor ons ! Naast mij zaten twee onverzorgde Amrikaanse puber nerds technische ditjes en datjes uit te wisselen over computermogelijkheden en hoe de beroemde Rubick kubus uit de jaren tachtig ontwikkeld was. Maar hoofdzakelijk zaten ze te mijmeren over hun aanstaande “trip”door Amsterdam. Die zou bestaan uit het bezoeken van louter coffeeshops. Na een uur vliegen hadden we het stromfront dat boven Philly hing, ingehaald en vlogen we boven het noodweer en konden we zien hoe de bliksem de wolken van onderen oplichtten. Echt schitterend om te zien. De oh’s en ah’s waren dan ook letterlijk niet van de lucht.
Ben nu vijf dagen thuis maar de jet lag, time lag is eigenlijk een beter woord, wil maar niet verdwijnen. Tegen een a twee ’s uur nachts ben ik klaarwakker en spook dan door het huis en heb dan zin om wat huishoudelijke taken op te pakken. ’s Ochtends ben ik niet wakker te krijgen. Heel bijzonder voor zo’n vroege vogel als ik. Nog een dag vrij en morgen weer aan de bak. Hopelijk zorgt het werk spoedig voor een normaal ritme.
Mount Rushmore klinkt heel ndrukwekkend en dat beeld van Crazy horse had ik graag gezien. Indrukwekkend hoor. Geniet nog van je laatste week.
Groet,
Hans
Wat lijken me die beelden indrukwekkend ,een neusgat van 10 meter !!!!
Ik zal straks eens naar de links kijken,om een indrukte krijgen. Van de achtergrondinformatie word je toch niet echt vrolijk!!!
En wat die bikers betreft had Theo daar met zijn 50 + mooi tussen gepast.
Maar de indruk die jij hebt dat in Nederland de harley rijders vooral jonger zijn, moet je toch echt even bijstellen. Er lopen hier ook heel veel vooral " oude knarren" in en rond de harley shops en bijeenkomsten.
Zo nu stop ik ermee, ben op mijn manier druk????
Kusjes en tot de volgende keer. Geniet nog!!!
De tante en Theo
Wauw, je blijft in rap tempo de steets doorcrossen! Mount Rushmore lijkt me ook zo gaaf om eens te bezoeken!!! Niet overwogen om even mee te liften als motorchickie??? :-D
Geniet ervan deze week! Na een paar plakjes ontbijtkoek wil je alweer terug...
Groetjes Sas
Hans, geniet nog even van je vrije dag en succes met de eerste werkdag! Die voelt heel zwaar na een goeie vakantie......................
Geniet nog maar heel erg van deze laatste week.Hopelijk verloopt jouw terugreis voorspoediger dan die van Hans!Goede reis dus en veel groeten van Bert en Corrie
Maar het was de moeite waard, met de Harley vanuit Missouri naar Sturgis door de badlands (kom je daar ook nog?)
En toen natuurlijk Mount Rushmore en ben je ook nog in Deadwood city geweest waar Wild Bill Hickock werd doodgeschoten in de saloon nr. 10?
We zitten eigenlijk op dit moment helemaal niet zo ver bij elkaar uit de buurt, ik zit een stukje noordelijker van jou in Manitoba Canada.
By the way, als je terug bent in NL dan heb ik wat gegevens van jou nodig en dan kunnen we de volgende vakantie plannen, naar Canada.
Veel plezier nog en groeten aan Randy